Σ’ απάντησα στο πέλαγος
της Μαρίας Κουτρουμπή
Ξανοίχτηκα στο πέλαγος μακριά
κι όσον εγέμιζε ο φλόκος μου αγέρα
τόσο γιγάντων η ελπίδα στην καρδιά
πώς θα σε βρω στη θάλασσα πιο πέρα.
Σε καρτερούσα όπως την αυγή
εκεί που κόλασης σκοτάδι έχει γείρει
ωσάν τη δροσοστάλαχτη πηγή
στην έρημο, στο καφτερό λιοπύρι.
Μα Συ αργούσες κι ήτανε αιώνας η στιγμή
απόστασα κρατώντας το τιμόνι
κι όλο η ματιά μου ερευνούσε τη γραμμή
που ο ουρανός τη θάλασσα σιμώνει.
Ξάφνου σ’ αντίκρυσα στο κύμα να πατάς
κι απόμεινα βουβή και θαμπωμένη
πλάι η βάρκα με τους τρομαγμένους μαθητάς
μπρος στη θωριά σου τώρα τρισευτυχισμένοι.
Πόσο μεγάλη κι ιερή αυτή η στιγμή
που δείχνει απόλυτη τη δύναμή σου
δεν είσαι μόνο της ψυχής ο Λυτρωτής
μα είσαι νικητής και της αβύσσου.
Μπροστά στην πλώρη κάθε καραβιού
άμποτε Κύριε περπατητός να ταξιδεύεις
για να δαμάζεις τη μανία του στοιχειού
τις θάλασσες και τις καρδιές να γαληνεύεις.
“Ποιήματα”
Μαρίας Κουτρουμπή
Ποιήματα, εργόχειρα, πίνακες, γνωμικά, 2013