Από τ’ αγέρι πιο απαλά
ο ρεμβασμός, νησί μου σ’ αγναντεύει
και από το κύμα πιο γλυκά
η σκέψη σε φιλεί και σε χαϊδεύει.
Τί τάχα κρύβεις μυστικό
π’ άδικα γύρεψα να βρω σ’ όλα τα μέρη
χάρισμα θα ‘χεις θεϊκό
είσαι κομμάτι από τη γη ή από καν’ αστέρι;
Ανάμεσα στ’ άλλα νησιά
φαντάζεις σα μια φίνα μινιατούρα
στην ήρεμή σου ξενοιασιά
ουράνια, ανάλαφρη πνοή του μπάτη η φρεσκαδούρα.
Αλλόκοτες ανάσες και μοσχοβολιές
στους κάμπους, στις κορφές μια γοητεία ίδια
οι κεντητές σου ακρογιαλιές
είν’ του Αιγαίου ζηλευτά ριπίδια.
Στα ξάστερά σου τα νερά
έριξα άγκυρα χρυσή με τη λατρεία σημά
σου ‘στησα στην ψυχή βωμό, σύ μου φυλάς τα ιερά,
της Παναγιάς το κόνισμα και των γονιών το μνήμα.